(foto: Dominick Fleischmann)
We hebben een drukke en volle zomer achter de rug. Dat is niet ongebruikelijk omdat er, altijd veel bezoekers komen aanwaaien en we behalve de reguliere open dagen een extra open dag in Augustus organiseren met muzikale omlijsting en lekker vegetarisch en veganistisch eten. Ook hadden we dit jaar weer groepen kinderen op bezoek, die hier hopelijk leren dat je goed met dieren moet omgaan. Maar extra druk was het door onze maandelijkse aanwezigheid op de markt van Santa Eulalia, waar we een kraam hebben waar we onder andere heerlijke ezelkeutels verkopen …
Veel extra werk hadden we vooral ook omdat we al maandenlang geen drinkwater hebben. De dorpsbron is opgedroogd na de veel te droge winter en het hele dorp is op waterrantsoen. Wij, die normal gesproken het overwater krijgen, hebben al een halfjaar helemaal geen drinkwater aanvoer. Dagelijks moet er daarom per auto drinkwater worden gehaald op de Area Recreativa. Gelukkig hebben we voor de dieren wel het water uit onze eigen bron, al gaat ook dat niet altijd goed, bij voorbeeld als een hazelnoot de slang verstopt! De moestuin zorgt ook voor extra werk, maar ook voor veel verse groenten, zoals courgettes en pompoenen. Bijna dagelijks staan die op het menu en verzinnen we nieuwe manieren om ze lekker klaar te maken.
De dieren
We gaan de winter in met 28 ezels, 1 muilezel, 3 paarden, 2 ponies, 7 honden en 7 katten. Heel veel extra werk hebben we door hond Maya, die de afgelopen periode een aantal malen Jolly en Lady heeft aangevallen, die daarna operaties moesten ondergaan. Sindsdien moeten we de honden gescheiden houden en apart wandelen. Heel naar en lastig om geen harmonie te kunnen hebben in de hondenroedel, en om altijd bang te zijn dat Maya ontsnapt en zich weer ontpopt als wolf … Jolly en Lady bivakkeren in het huis en zijn bang om naar buiten te gaan. Ik hoop voor Maya een goed tehuis te vinden, want hier kunnen we haar helaas niet houden. Voor mensen is ze een schat van een hond, maar voor andere honden – ook onze andere, al oudere honden, is ze beslist gevaarlijk.
Het afgelopen jaar hebben we helaas afscheid moeten nemen van onze ezels Matías, Tobias, Lynney, Cariño, Alfredo en muilezel Kyan. Het verzorgen en afscheid nemen van die geliefde, oude ezelvrienden hakt er altijd diep in. Zeker ook de intensieve laatste verzorging, waarbij we om beurten ook ´s nachts bij de stervende dieren blijven. Dat maakt de band die er toch al is nog extra sterk, en het afscheid nemen emotioneel.
De lege plaatsen zijn niet lang leeg gebleven. Jane ontsnapte aan het lot om aan een touw in het berenreservaat te worden achtergelaten. Pelayo werd al jaren niet meer verzorgd en had hoeven van bijna een halve meter. Balthazar kwam hier vol kale plekken uit Oviedo, Añes en Lola kwamen terug van Fontebona om hier hun oude dag door te brengen. De Shetland ponies Jack en Jenny zochten een nieuw huis met goede verzorging en wonen nu op de heuvel achter de camping. En morgen komt er nog een ezel bij, die niet kan blijven wonen bij de oudere mensen die hem nu nog verzorgen.
Enfin, ik heb nog nooit gedacht dat het werk hier langzaam aan overbodig begint te worden. Ezels, wereldwijd de meest mishandelde dieren, worden hier nog steeds vaak verwaarloosd. Nog steeds worden ze niet gezien – en behandeld – als de gevoelige, zachtaardige en inteligente dieren die ze zijn. Instrumenten voor werk, daar moeten ze het vooralsnog mee doen.
Het werk dat we doen is niet voor niets. De grootste beloning is het vertrouwen in de mens dat de ezels hier hervinden, elke dag een beetje meer. Mede dankzij jullie hulp kunnen we het blijven doen. Ik ben daar heel dankbaar voor!
Arobes, (bijna) herfst 2017